Podobnie jak w przypadku opłaty adiacenckiej, został poinformowany o wszczęciu postępowania administracyjnego w przedmiocie ustalenia wysokości renty planistycznej. Również po tygodniu został poinformowany o możliwości wypowiedzenia się co do zebranego materiału przed wydaniem decyzji (pozwala na to art. 10 kpa). Opłatę można zaliczyć do kosztów w momencie jej uiszczenia. W przypadku nieuiszczenia opłaty adiacenckiej w terminie, należy zapłacić odsetki ustawowe, jakie naliczane są na podstawie przepisów kodeksu cywilnego. Artykuł 148 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami mówi wyraźnie – do skutków zwłoki lub opóźnienia w Artykuł dotyczy węzłowych aspektów prawnych rozłożenia na raty opłaty adiacenckiej. Autor stawia tezę, że instytucja ta jest wpisana w istotę opłaty adiacenckiej. Ukazuje także istniejące mechanizmy jej funkcjonowania w obrocie prawnym, wskazując przy tym na różne podstawy prawne i kryteria korzystania z niej w praktyce Wypełniając obowiązki wynikające z przepisów, gmina pobierając zaliczki na poczet opłaty adiacenckiej działać będzie jako organ władzy publicznej, a nie jako podatnik podatku VAT. . Właściciel lub użytkownik wieczysty gruntu mogą otrzymać decyzję organu wykonawczego gminy o ustaleniu opłaty adiacenckiej z uwagi na wzrost jego wartości, spowodowany budową urządzeń infrastruktury technicznej. Nie dziwi odwoływanie się od decyzji w tej sprawie. Kontrola decyzji dotyczących wymierzania opłat adiacenckich prowadzi często do jej uchylenia. Autor analizuje popełniane błędy, zwłaszcza w odniesieniu do nieruchomości uzbrajanych nowymi urządzeniami (sieciami) wodociągowymi i kanalizacyjnymi, podkreślając, że brak uchwał i wadliwe decyzje uszczuplają dochody gmin o miliony złotych. Opłaty adiacenckie w budżecie gminy w praktyce stanowią niewielki udział. Jednak nie jest to powód, aby odstępować od ich naliczania, ponieważ ratio legis przepisów jest właśnie częściowe odzyskanie nakładów ponoszonych przez gminę, a skoro publiczne pieniądze zostały zainwestowane w uzbrojenie terenu, to gmina ma prawo i obowiązek pobierać opłaty z tytułu wzrostu wartości gruntów. Opłaty mają rekompensować częściowo koszty działania gminy, wywołujące wzrost wartości nieruchomości, które zostały poniesione przez państwo lub jednostkę samorządu terytorialnego[1]. Zakres rozważań dotyczy głównie rozdziału 7 „Udział w kosztach budowy urządzeń infrastruktury technicznej” ustawy o gospodarce nieruchomościami [2] oraz licznego orzecznictwa. Opłata adiacencka to opłata ustalona w związku ze wzrostem wartości nieruchomości, spowodowanym budową urządzeń infrastruktury technicznej z udziałem środków Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego, środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub ze źródeł zagranicznych niepodlegających zwrotowi (art. 4 pkt 11 ustawy o gospodarce nieruchomościami ). Jeżeli właściciel oraz użytkownik wieczysty gruntu (dalej: właściciel), zgodnie z art. 144 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami , otrzyma nagle decyzję o obowiązku zapłaty opłaty adiacenckiej, konkretnej kwoty pieniędzy w określonym terminie, to im większa wysokość opłaty i im mniejsze możliwości jej zapłaty lub większa świadomość prawna, tym częściej właściciel skorzysta z możliwości odwołania się po to przynajmniej, aby jeszcze przez jakiś czas decyzja była nieprawomocna i by opóźnić datę zapłaty (opóźnienie zapłaty o 6 miesięcy to realnie o 2–3% niższa opłata, bo takie odsetki można uzyskać od tej kwoty w półrocznej lokacie w banku). Z tego powodu orzecznictwo sądowoadministracyjne dotyczące opłat adiacenckich jest bogate. Według kontroli przeprowadzonej w 2007 r. przez NIK (będącej w dużej mierze inspiracją do niniejszego artykułu) w zakresie 204 decyzji nakładających obowiązek uiszczenia opłaty adiacenckiej, wobec których złożono odwołania, w przypadku 97 decyzji – 47,5% zostało z różnych przyczyn uchylonych przez SKO lub organy wykonawcze gminy[3]. Analizując orzecznictwo, podjąłem próbę wykazania najistotniejszych błędów popełnianych przez organy gminy, przy czym nie jest to wyliczenie wyczerpujące. 1. Niepodjęcie uchwały (uchwalenie zerowej stawki procentowej) Niepodjęcie przez radę gminy uchwały w sprawie ustalenia wysokości stawki procentowej opłaty adiacenckiej to naruszenie prawa. Przepis art. 146 ust. 2 zd. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami został sformułowany jednoznacznie i kategorycznie: „(...) wysokość stawki procentowej opłaty adiacenckiej ustala rada gminy w drodze uchwały”. Można uznać, że w niektórych sytuacjach – wyjątkowo – podjęcie uchwały byłoby bezprzedmiotowe. Dotyczy to tych gmin, w których wprawdzie urządzenia infrastruktury technicznej zostały zbudowane, lecz nie korzystano z wymienionych w ustawie czterech źródeł środków publicznych. Przykładowo, sieci wodociągowe i kanalizacyjne buduje spółka ze 100% udziałem gminy i wyłącznie ze środków uzyskanych z taryfy oraz z kredytu bankowego. Nie zostały tam zaangażowane środki publiczne wymienione w art. 143 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami Jednak do uznania, że nastąpiło wydatkowanie środków publicznych, cała inwestycja nie musi być pokryta w 100% z tych środków ani nawet w połowie. Wystarczy sam „udział”, czyli część kosztów. A zatem gminy nie mogą dobrowolnie rezygnować z przydzielonych im w drodze ustawy źródeł dochodu, zaś „ustalenie stawki procentowej opłaty adiacenckiej w wysokości 0% stanowi rezygnację ze źródła dochodów gminy określonego w ustawie i jest zatem obejściem przepisów konstytucyjnych i ustawy o gospodarce nieruchomościami”[4]. 2. Brak współpracy z przedsiębiorstwem sieciowym Można jednak wyobrazić sobie sytuację, że gmina będzie w błędnym przeświadczeniu, iż takie publiczne środki nie zostały zainwestowane. Jeśli bowiem z budżetu gminy wydatkowane są środki na infrastrukturę, wówczas gmina ma o tym wiedzę. Natomiast z pozagminnych środków publicznych mogą korzystać i korzystają także prywatne przedsiębiorstwa przesyłowe lub wytwórcze działające w np. w elektroenergetyce, gazownictwie[5], ciepłownictwie[6] itd., które niekoniecznie zawsze współdziałają z gminami, czego przykładem jest kulejące od 12 lat planowanie energetyczne w gminach. Zgodnie z art. 148b ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami „właściwe podmioty” (przedsiębiorstwa energetyczne, wodociągowe) są obowiązane udzielać organom gminy informacji o ustaleniu, że zostały stworzone warunki do podłączenia nieruchomości do urządzeń infrastruktury technicznej, wystarczające do ustalenia tej opłaty. Prawdopodobnie przedsiębiorstwa z własnej inicjatywy nie prześlą takich informacji gminie, zaś gmina niekoniecznie będzie regularnie ich żądać od wszystkich tych podmiotów. Jeżeli zażąda, to nie gwarantuje to otrzymania szybkiej odpowiedzi (brak sankcji) oraz odpowiedzi rzetelnej. Stąd brak pełnej wiedzy w gminie, zwłaszcza dużej, w zakresie istnienia przesłanek do ustalenia opłaty adiacenckiej (podjęcia uchwały, wydania decyzji) wydaje się prawdopodobny. Ponieważ to gmina podejmuje uchwały, na niej spoczywa inicjatywa sprawdzenia, czy istnieją przesłanki do podjęcia uchwały w sprawie ustalenia opłat adiacenckich, i to bez zbędnej zwłoki, czyli wręcz z odpowiednim wyprzedzeniem, bowiem zgodnie z obowiązującą od 2007 r. treścią art. 145 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami [7] w dniu stworzenia warunków do podłączenia nieruchomości do poszczególnych urządzeń infrastruktury technicznej już powinna obowiązywać odpowiednia uchwała rady gminy, aby decyzja wójta (burmistrza, prezydenta miasta) mogła zostać skutecznie wydana. Praktycznym wyjściem z tej sytuacji jest natychmiastowe podjęcie stosownej uchwały w tych gminach, w których jeszcze jej nie podjęto, a najpóźniej po uzyskaniu wiedzy, że środki publiczne zostały zaangażowane. 3. Naruszenia kodeksu postępowania administracyjnego Zaniechanie wszczęcia postępowania w sprawie ustalenia opłaty adiacenckiej jest ryzykowne, a przesłanki do takiego zaniechania powinny być udokumentowane. Wszczęcie postępowania administracyjnego w przedmiocie opłaty adiacenckiej, na podstawie art. 145 ustawy o gospodarce nieruchomościami , następuje w ramach tzw. uznania administracyjnego, organ wykonawczy gminy nie ma bowiem obowiązku wszczęcia postępowania zmierzającego do jej ustalenia[8]. I słusznie, ponieważ niecelowe jest wszczęcie postępowania, jeśli byłaby przesądzona kwestia późniejszego jego umorzenia z urzędu. Natomiast w gminie, w której stosowna uchwała została podjęta i występowały przesłanki uzasadniające naliczenie opłaty, nieprawidłowością byłoby pozbawienie się możliwości uzyskania dochodów z opłaty. Zaniechanie musi być uzasadnione konkretnymi okolicznościami, do których zalicza się głównie poparty operatem szacunkowym brak wzrostu wartości nieruchomości. Naruszenia przepisów kodeksu postępowania administracyjnego[9] mogą dotyczyć całej procedury i choć w konkretnej sprawie może być dyskusyjne, czy np. wójt wyczerpująco zebrał i rozpatrzył cały materiał dowodowy (art. 77 Kodeksu postępowania administracyjnego ), doświadczenia praktyczne autora, jako administratywisty, pozwalają wytknąć naruszenia przepisów art. 61 i art. 10 Kodeksu postępowania administracyjnego , ponieważ są one oczywiste i powodują możliwość skutecznego wzruszenia decyzji. Postępowanie w sprawie ustalenia opłat adiacenckich wszczyna się z urzędu. Dniem wszczęcia postępowania jest pierwsza czynność względem strony, o której stronę powiadomiono, a jest nią z reguły zawiadomienie o wszczęciu postępowania (art. 61 § 4 Kodeksu postępowania administracyjnego ). Według analizy NIK w badanej grupie w 27% ogółu decyzji nie zawiadomiono strony o wszczęciu z urzędu postępowania w tej sprawie[10]. Sankcją jest tu możliwość wzruszenia decyzji w trybie wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 4 Kodeksu postępowania administracyjnego ), gdyż strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu[11]. Dodatkowo przepis materialny art. 147 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami przemawia za koniecznością umożliwienia udziału stronie w postępowaniu: właściciel powinien mieć możliwość wystąpienia w trakcie postępowania o rozłożenie opłaty adiacenckiej na raty roczne płatne w okresie do 10 lat, a w razie pozytywnego rozstrzygnięcia tej kwestii warunki rozłożenia na raty określa się w decyzji o ustaleniu opłaty. Gdyby pierwszym dokumentem w sprawie była otrzymana decyzja, wówczas właściciel nieruchomości byłby pozbawiony możliwości złożenia takiego wniosku. Z kolei zasada czynnego udziału strony w postępowaniu (art. 10 Kodeksu postępowania administracyjnego ) nakłada na wójtaobowiązek zapewnienia stronie czynnego udziału w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwia wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Odstąpienie od tej zasady może wystąpić tylko w przypadku zagrożenia życia lub zdrowia ludzkiego bądź groźby niepowetowanej szkody materialnej. Kodeks traktuje ten obowiązek jako prawo do wypowiedzenia „ostatniego słowa”. Brak w aktach sprawy końcowego oświadczenia strony oraz dowodu, że organ prowadzący postępowanie pouczył stronę o przysługującym mu prawie, uzasadnia wniosek, że organ prowadzący postępowanie naruszył obowiązek ustalony w art. 10 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego Naruszenie omawianej zasady jest kwalifikowaną wadą procesową, która stanowi podstawę wszczęcia postępowania w sprawie wznowienia postępowania. Wprawdzie postępowanie toczy się z udziałem tylko jednej strony, lecz akta zawierają dokumenty nieznane stronie, np. operat szacunkowy oraz ewentualnie np. notatki służbowe rzeczoznawcy czy protokół z wizji lokalnej. WSA uznał, że skoro zgodnie z art. 7 Kodeksu postępowania administracyjnego w toku postępowania organy administracji stoją na straży praworządności i podejmują wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli, to z zawiadomienia, wydanego na podstawie art. 10 Kodeksu postępowania administracyjnego , powinna wynikać możliwość złożenia wniosku o rozłożenie na raty płatności opłaty adiacenckiej[12]. CZYTAJ DALEJ>>>> Przydatne materiały: Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. 2010 r., Nr 102, poz. 651 ze zm.) Przez opłatę adiacencką należy rozumieć opłatę, ustaloną w związku ze wzrostem wartości nieruchomości spowodowanym budową urządzeń infrastruktury technicznej z udziałem środków Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego, środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub ze źródeł zagranicznych niepodlegających zwrotowi, albo opłatę ustaloną w związku ze scaleniem i podziałem nieruchomości, a także podziałem nieruchomości. Kiedy może wystąpić opłata adiacencka?Zgodnie z ustawą o gospodarce nieruchomościami, opłata adiacencka może wystąpić w przypadku:1. podziału nieruchomości,2. scalenia i ponownego podziału,3. w związku z budową przez jednostkę samorządu urządzeń infrastruktury również: Na czym polega podział nieruchomości? Opłata jako świadczenieOpłata to świadczenie pieniężne, bezzwrotne i przymusowe. Od podatku różni się tym, że jest ona odpłatna, tzn. w zamian otrzymuje się konkretne świadczenie. Jest nim takie działanie władcze ze strony państwa lub samorządu, które powoduje wzrost wartości danej nieruchomości. Następuje on przed nałożeniem opłaty, a samo obciążenie beneficjenta nie jest obowiązkowe. Przypadków jej wymierzania może być zatem kilka:a) uzbrojenie terenu, b) podział gruntu,c) scalanie gruntówWysokość opłaty adiacenckiej wynosi nie więcej niż 50% różnicy między wartością, jaką nieruchomość miała przed wybudowaniem urządzeń infrastruktury technicznej, a wartością, jaką nieruchomość ma po ich wybudowaniu. Wysokość stawki procentowej opłaty adiacenckiej ustala rada gminy w drodze uchwały. Wartość świadczeń w opłacie adiacenckiejNa poczet opłaty adiacenckiej zalicza się wartość świadczeń wniesionych przez właściciela lub użytkownika wieczystego nieruchomości, w gotówce lub w naturze, na rzecz budowy poszczególnych urządzeń infrastruktury również serwis: NieruchomościJest istotne, iż o opłacie adiacenckiej w przypadku wzrostu wartości nieruchomości spowodowanym budową urządzeń infrastruktury technicznej można mówić jedynie w przypadku, gdy inwestycja nastąpiła z udziałem środków Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego, środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub ze źródeł zagranicznych niepodlegających zwrotowi, albo opłatę ustaloną w związku ze scaleniem i podziałem nieruchomości, a także podziałem nieruchomości (art. 4 pkt 11 ustawy o gospodarce nieruchomościami). Opisz nam swój problem i wyślij zapytanie. Opłata adiacencka to świadczenie pieniężne, bezzwrotne i przymusowe. Najczęściej podział nieruchomości powoduje powiększenie jej wartości. Duże pole ma znacznie mniejszą wartość niż wiele działek budowlanych, nawet mimo że część obszaru zostanie przekazana na drogi. Często za samodzielne mieszkania w budynku można uzyskać więcej środków niż za cały budynek. Zgodnie z art. 93 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami ( Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603; dalej jako podziału nieruchomości można dokonać, jeżeli jest on zgodny z ustaleniami planu miejscowego. W przypadku braku planu miejscowego – jeżeli nieruchomość jest położona na obszarze nieobjętym obowiązkiem sporządzenia tego planu, a gmina nie ogłosiła o przystąpieniu do sporządzenia planu – podziału nieruchomości można dokonać, jeżeli jest zgodny z przepisami odrębnymi, a jeżeli przed dniem złożenia wniosku o podział była wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, obowiązująca w dniu złożenia wniosku – jeżeli jest zgodny z warunkami określonymi w tej decyzji. Jeżeli gmina ogłosiła o przystąpieniu do sporządzenia planu miejscowego przed złożeniem wniosku o podział nieruchomości, postępowanie w sprawie podziału zawiesza się do czasu uchwalenia tego planu, jednak nie dłużej niż na okres 12 miesięcy. Natomiast jeżeli nie został uchwalony plan miejscowy dla obszarów objętych, na mocy przepisów odrębnych, obowiązkiem sporządzenia takiego planu, postępowanie w sprawie podziału nieruchomości zawiesza się do czasu uchwalenia tego planu. Zgodność z ustaleniami planu dotyczy zarówno przeznaczenia terenu, jak i możliwości zagospodarowania wydzielonych działek gruntu. Podział nieruchomości nie jest dopuszczalny, jeżeli projektowane do wydzielenia działki gruntu nie mają dostępu do drogi publicznej, przy czym za dostęp do drogi publicznej uważa się również wydzielenie drogi wewnętrznej wraz z ustanowieniem na tej drodze odpowiednich służebności dla wydzielonych działek gruntu albo ustanowienie dla tych działek innych służebności drogowych, jeżeli nie ma możliwości wydzielenia drogi wewnętrznej z nieruchomości objętej podziałem. Nie ustanawia się służebności na drodze wewnętrznej w przypadku sprzedaży wydzielonych działek gruntu wraz ze sprzedażą udziału w prawie do działki gruntu stanowiącej drogę wewnętrzną. Odnośnie do możliwości podziału nieruchomości położonych na obszarach przeznaczonych w planach miejscowych na cele rolne i leśne, a w przypadku braku planu miejscowego wykorzystywanych na cele rolne i leśne – zob. art. 92 oraz art. 93 ust. 2a Podziału nieruchomości dokonuje się na podstawie decyzji wójta, burmistrza albo prezydenta miasta zatwierdzającej podział. Podział nieruchomości polegający na wydzieleniu wchodzących w jej skład działek gruntu, odrębnie oznaczonych w katastrze nieruchomości, nie wymaga wydania decyzji zatwierdzającej podział. Decyzja lub orzeczenie sądu stanowią podstawę do dokonania wpisów w księdze wieczystej oraz w katastrze nieruchomości. Podziału nieruchomości dokonuje się na wniosek i koszt osoby, która ma w tym interes prawny. Można go także dokonać z urzędu, jeżeli: jest on niezbędny do realizacji celów publicznych; nieruchomość stanowi własność gminy i nie została oddana w użytkowanie wieczyste. Działki gruntu wydzielone pod drogi publiczne: gminne, powiatowe, wojewódzkie, krajowe – z nieruchomości, której podział został dokonany na wniosek właściciela – przechodzą, z mocy prawa, odpowiednio na własność gminy, powiatu, województwa lub Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale prawomocne. Według art. 98a 1. Jeżeli w wyniku podziału nieruchomości dokonanego na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego, który wniósł opłaty roczne za cały okres użytkowania tego prawa, wzrośnie jej wartość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta może ustalić, w drodze decyzji, opłatę adiacencką z tego tytułu. Wysokość stawki procentowej opłaty adiacenckiej ustala rada gminy, w drodze uchwały, w wysokości nie większej niż 50% różnicy wartości nieruchomości. Ustalenie opłaty adiacenckiej może nastąpić w terminie 3 lat od dnia, w którym decyzja zatwierdzająca podział nieruchomości stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale stało się prawomocne. Wartość nieruchomości przed podziałem i po podziale określa się według cen na dzień wydania decyzji o ustaleniu opłaty adiacenckiej. Przepisy art. 144 ust. 2, art. 147 i art. 148 ust. 1-3 stosuje się odpowiednio. 2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się przy podziale nieruchomości dokonywanym niezależnie od ustaleń planu miejscowego. 3. Jeżeli w wyniku podziału nieruchomości wydzielono działki gruntu pod drogi publiczne lub pod poszerzenie istniejących dróg publicznych, do określenia wartości nieruchomości, zarówno według stanu przed podziałem jak i po podziale, powierzchnię nieruchomości pomniejsza się o powierzchnię działek gruntu wydzielonych pod te drogi lub pod ich poszerzenie. Właściciel będzie zobowiązany do uiszczenia opłaty adiacenckiej ustalonej przez wójta (burmistrza lub prezydenta miasta), jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki: w wyniku podziału wzrosła wartość nieruchomości składającej się z 2 działek; podział nieruchomości był uzależniony od treści istniejącego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego; rada gminy podjęła uchwałę ustalającą procentową wysokość stawki opłaty adiacenckiej; nie minął okres 3 lat od dnia, w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna lub orzeczenie o podziale stało się prawomocne. Wymierzenie opłaty adiacenckiej na podstawie art. 98 ust. 4 w związku ze wzrostem wartości nieruchomości w wyniku jej podziału jest dopuszczalne, jeżeli w chwili podziału nieruchomości obowiązywała uchwała rady gminy o ustaleniu stawki procentowej tej opłaty. Przepis art. 98 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami, jak zaznaczono, zezwala zarządowi gminy na ustalenie opłaty adiacenckiej w określonej wysokości, jeżeli w wyniku podziału nieruchomości wzrosła jej wartość. Ustawodawca położył w tym wypadku szczególny nacisk na fakt podziału nieruchomości, to znaczy moment, w którym decyzja wójta, burmistrza lub prezydenta miasta zatwierdzająca projekt podziału zaczęła obowiązywać w obrocie prawnym i wywierać określone skutki prawne na dzień, w którym decyzja stała się ostateczna. Jeśli już sam podział nieruchomości spowodował wzrost jej wartości, to zarząd gminy jest legitymowany do wymierzania opłaty adiacenckiej z tego tytułu. Wzrost wartości nieruchomości spowodowany podziałem musi być niewątpliwy i na organie gminy ciąży obowiązek wykazania bezpośredniego związku między dokonanym podziałem nieruchomości a wzrostem jej wartości. Podział nieruchomości, który spowodował wzrost jej wartości, jest więc w tym przypadku czynnikiem zezwalającym na uruchomienie procedury ustalenia opłaty adiacenckiej i jednocześnie wyznacznikiem podmiotu obowiązanego do uiszczenia tej opłaty. Mam nadzieję, że w aktach sprawy znajduje się wycena rzeczoznawcy sprzed podziału nieruchomości i po nim. To na gminie będzie ciążył obowiązek wykazania wzrostu wartości działki. Na tym etapie niewiele da się jednak zrobić, powinniśmy poczekać na wydanie decyzji. Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online . Celem skutecznej sprzedaży gruntu, jej właściciel nierzadko zmuszony jest do dokonania podziału działki na mniejsze części. W takiej sytuacji może zostać ustalona przez organ jednostki samorządu terytorialnego opłata adiacencka, nierzadko zdarza się że w sporej kwocie. Powstaje wówczas pytanie czy podatnik będzie mógł rozliczyć w kosztach uzyskania przychodów wydatki z tego tytułu. Czym jest opłata adiacenckaOpłata adiacencka stanowi rodzaj daniny o charakterze publiczno-prawnym, pobieranej przez organy jednostek samorządu terytorialnego, na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (dalej ustawy o Zgodnie z art. 4 pkt 11 ustawy o przez opłatę adiacencką należy rozumieć opłatę ustaloną w związku ze wzrostem wartości nieruchomości spowodowanym budową urządzeń infrastruktury technicznej z udziałem środków Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego, środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub ze źródeł zagranicznych niepodlegających zwrotowi, albo opłatę ustaloną w związku ze scaleniem i podziałem nieruchomości, a także podziałem związku z powyższym opłata ta stanowi rodzaj rekompensaty wydatków ponoszonych przez Skarb Państwa lub samorząd terytorialny na wkład w rozwój nieruchomości. Zasadniczo ustawa o wyróżnia 3 zdarzenia dla których ten rodzaj opłat może zostać ustalony, jedną z nich jest właśnie podział nieruchomości. Opłata adiacencka w związku z podziałem gruntu Zgodnie z regulacjami ustawy o w przypadku geodezyjnego podziału nieruchomości może zostać ustalona opłata adiacencka. Jak wynika z art. 98a ustawy o jeżeli w wyniku podziału nieruchomości dokonanego na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego, który wniósł opłaty roczne za cały okres użytkowania tego prawa, wzrośnie jej wartość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta może ustalić, w drodze decyzji, opłatę adiacencką z tego tytułu. Wysokość stawki procentowej opłaty adiacenckiej ustala rada gminy, w drodze uchwały, w wysokości nie większej niż 30 % różnicy wartości nieruchomości. Ustalenie opłaty adiacenckiej może nastąpić w terminie 3 lat od dnia, w którym decyzja zatwierdzająca podział nieruchomości stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale stało się prawomocne. (…)Regulacja powyższa wprowadza możliwość ustalenia opłaty adiacenckiej w przypadku, gdy podział nieruchomości dokonany na wniosek właściciela, spowoduje, że wartość nieruchomości wzrośnie. Zobowiązanymi do uiszczenia opłaty adiacenckiej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości jest właściciel jako ewentualny beneficjent wzrostu wartości nieruchomości. Opłatę taką powinien zatem wnieść podmiot, który w dniu wydania decyzji o podziale jest właścicielem nieruchomości. Opłata może być pobrana w ciągu 3 lat. Opłata adiacencka a koszt uzyskania przychodówZgodnie z ogólna regułą wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej zwanej ustawą o CIT) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej przepisu tego wynika zatem, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Co istotne również, muszą być to wydatki, dzięki którym podatnik może osiągnąć przychód podlegający za tym idzie, opłata adiacencka do zapłaty której zobowiązany jest właściciel gruntu może być potrącona w kosztach uzyskania przychodu, o ile stanowi wydatek poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (na podstawie ogólnej wynikającej z ustawy o CIT). Co więcej, opłata taka nie została wymieniona w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów o jakim mowa w ustawy o przypadku zatem gdy wydzielenie nieruchomości będzie się wiązało dla właściciela z możliwością osiągnięcia bądź zachowania przychodu, wówczas stanowić ona będzie koszt uzyskania przychodu na zasadach ogólnych. Wskazać należy jednak, iż to na podatniku ciążyć będzie obowiązek udowodnieni a takiego związku – na co zwrócić należy szczególną uwagę w celu uniknięcia sporu z organem podatkowym. Brak możliwości udowodnia takiego związku oznaczać będzie konieczność wyłączenia opłaty adiacenckiej z kosztów uzyskania przychodu. Zatem nie każda opłata adiacencka automatycznie pomniejszy dochód podlegający opodatkowania VAT 2014 – zmiana ustawy o VATObowiązek podatkowy w VAT w 2014 r. - zasady ogólneJednocześnie należy zauważyć, iż datą ujęcia przedmiotowego wydatku w kosztach uzyskania przychodów (po spełnieniu powyższych warunków) powinna być data jego poniesienia zgodnie z zasadami właściwymi dla kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami. Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku). Co za tym idzie podatnik będzie mógł zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów opłatę adiacencką w momencie ujęcia wydatku z nią związanego w księgach o tym na naszym FORUMPolecamy: Zmiany 2014 - Podatki, Księgowość, Kadry, Firma, PrawoStanowisko takie potwierdzają również organy podatkowe np.: w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 stycznia 2008r. nr IP-PB3-423-352/07-2/KUKM, Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 11 maja 2012 r. ITPB1/415-194/12/ WachołekMagdalena SzczepańskaECDDP Spółka Doradztwa Podatkowego

wzory odwołań od opłaty adiacenckiej